پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در هفته‌ای که گذشت، روز بهزیستی و تأمین اجتماعی را داشتیم. مطابق قوانینی، چون آیین‌نامۀ قانون حمایت از اطفال و نوجوانان و آیین‌نامۀ ساماندهی کودکان خیابانی، متولی اصلی در زمینۀ کودکان کار و خیابان، سازمان بهزیستی کشور است. همچنین سازمان بهزیستی مسئولیت اصلی برای حمایت از کودکان با نیاز‌های ویژه (کودکان دارای معلولیت، اوتیستیک و …) را برعهده دارد. برای بازآرایی نقش بهزیستی در چارچوبِ اصولِ حمایت، جذب و توانمندسازی، لازم است که این نقش با برنامۀ «شهر دوست‌دار کودک» پیوند بخورد؛ برنامه‌ای که بر اهمیت بهبود شرایط محیطی، نقش شهر در ارائۀ خدمات، ارتقاء اجتماعات محلی و توانمندسازی آن‌ها و عاملیتِ کودکان برای تغییرِ شرایطشان تأکید دارد. برای این مقصود می‌بایست سازمان بهزیستی نقش جدی در همکاری برای تحقق سند الزامات و ضوابط عام شهر دوست‌دار کودک و سایر شیوه‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های مرتبط ایفا کند، در سیاست‌ها و برنامه‌های بازآفرینی شهری مشارکت فعال داشته باشد، رویکرد خـود را از نقـش صرفاً مددکاری به مشارکت‌طلبی تغییر دهد

از دو طرف بام بشکل مکرر می‌افتیم و عبرت نمی‌گیریم. یا شهر را با برداشت‌ها و تفسیر‌های نادرست از شریعت، به سمت مردسالاری پیش می‌بریم و فاقد فضای زنانه خصوصا در زیر ساخت‌ها و فضای عمومی و یا با شعاردرمانی و وعده گرایی بی رنگ، قصد رفع بی عدالتی‌ها و تبعیض‌های پیدا و پنهان جنسیتی را داریم. تکلیف با خودمان مشخص نیست. اگر قصد تفکیک فضایی داریم، رویکرد برنامه ریزی مان الزاما باید دو و یا سه ساختی باشد. یعنی برای هر نوع خدمات و زیر ساختی، باید سه حالت مردانه، زنانه و عمومی در نظر گرفته شود (مثل مدرسه، مثل دستشویی و ...). اگر رویکرد برنامه ریزی مان تلفیقی و ترکیبی است. باید حساسیت‌های جنسیتی لحاظ شود. ادعای جداسازی فضا‌ها را داریم و وامانده در کمترین سطح برنامه ریزی تلفیقی هستیم. از شهرداران خود درباره فضای پارک ها، سینما‌ها، فضای ورزشی، مجسمه‌های شهری، نامگذاری خیابان ها، تقدیر از مشاهیر علمی و صد‌ها مصداق دیگر، سوال کنید. لطفا حرکت بینانسلی و تمدن سازی اسلامی -ایرانی را به یک مشت کارمند بخشنامه گرا و سیاسیون وامانده در خود واگذار نکنید. تمدن سازی، حرکت پیوسته توسعه‌ای و بینانسلی می‌خواهد.

سرقت تجهیزات شهری مساله‌ای مربوط به امروز و دیروز نیست مساله‌ای که البته دردسر‌های زیادی برای شهروندان ایجاد کرده و حتی می‌تواند جان و سلامت آن‌ها را نیز با خطراتی مواجه کند.

اخراجِ چند ده خبرنگار و روزنامه‌نگار، خبر مشترک این روزهای رسانه‌های ایران است. اتفاقی که دومینو وار رخ می‌دهد. بسیاری از خبرنگاران نه قرارداد محکمی دارند و نه حقوق قابل توجهی اما همین قرارداد و حقوق نیم‌بند هم هر روز در گردابِ تصمیماتِ مدیریتی ویران می‌شود. این اخراج‌ها در بسیاری از رسانه‌ها به علت تهدیدات امنیت شغلی علنی نمی‌شوند و خبرنگاران در سکوت خبری بیکار و به انزوا کشیده می‌شوند.

طبق آمارها، در حدود يک‌سوم از جمعيت فعال در بازار کار کشور در بخش غيررسمي مشغول به فعاليت‌ هستند که چندان به پايداري و امنيت شغلي خود اميدوار نيستند، بسياري از اين نيروي کار شاغل در بخش غيررسمي، «دستفروشان» هستند که در اين روزهاي پاياني سال، حضورشان در خيابان‌ها و فضاهاي عمومي شهر پررنگ‌تر است. مسئله اقتصاد غيررسمي در سال‌هاي اخير نه‌تنها در ايران بلکه در سطح بين‌المللي هم ذهن کارشناسان را به خود مشغول کرده است.